Beppuh naar Hiroshima

Ondanks dat we geen al te grote kamer hadden in ons Guesthouse, hebben we toch prima geslapen. Nog even ontbijten en dan weer verder....de volgende stad is Hiroshima, 153 km naar het noordoosten, inmiddels op het (grootste) eiland Honshu. Het was de 8e april en deze dag stond in het teken van de Kersenbloesem, zo ook in Hiroshima, dat zouden we later ondervinden, maar eerst gingen we onze slaapplaats opzoeken...deze heette Cube, zag er wederom heel schoon uit, alle attributen voor het verzorgen waren aanwezig, van sloffen, trouwens het is in Japan verplicht om in het hotel je schoenen uit te doen waarbij pantoffels of crox voor je klaarstaan, tot wegwerpscheermesjes, tenminste als je ergens haargroei hebt. Slapen doe je daar niet in een bed, maar...in een container, echter...je merkt weinig verschil... Een uurtje later gingen we richting het A-bomb museum, Joey was er al een keer geweest, dus hadden we het zo gevonden. Ook dit museum was indrukwekkend. We werden opgevangen door een oud Japans vrouwtje die het verhaal vertelde van haar waarneming rondom de bom. Verder stond centraal de verhalen, die getuigen vertelden wat er die dag gebeurde en de dagen, weken en maanden erna.
Joey en ik hebben nog wat rondgelopen in het museum, waar de hardverscheurende verhalen aan de muren hingen. De overheid had destijds getuigen gevraagd hun verhalen, wat ze die dag meemaakten alsmede de periode erna, op te sturen. Er werden rond de 179 verslagen opgestuurd, waarvan de overheid had besloten 18 van deze afschuwlijke anekdote's te publiceren in dit museum. Wat me wel opviel in één van deze verhalen, was dat een slachtoffer zeer teleurgesteld was dat Japan uiteindelijk (verloren) gecapituleerd had.
We besloten om niet meer het hele museum af te lopen, aangezien we dit al gedaan hadden in Nagasaki. Wel zijn we nog even naar het punt gegaan waar de bom uiteindelijk was gevallen, daar stond nu een gebouw met allerlei gedenkwaardige zaken.
De kersenbloesem stond nu prachtig in bloei, daarom hadden de Japanners hier een traditie opgebouwd om dit weekend internationaal te vieren, wat inhield dat vriendenclubjes picknickten bij de rivier onder de kersenbloesem en nodigden steeds vreemden uit om bij hun te komen zitten en praten over de vrede...zo gebeurde het ook ons. Wat me opviel was dat ze allemaal redelijk tot goed Engels spraken. In eerste instantie wilden ze weten wat we hier kwamen doen en dan is het bruggetje naar de Vrede zo gelegd. We hebben er bijna 2 uur gezeten, thee, bier, saké en wijn gedronken en wat snackjes gegeten. Er werden ook nieuwe mensen gevraagd bij de groep te komen zitten en hun mening te geven over de Vrede. Ook kwamen er vreemden die alleen even met mij wilden praten, vragend waar ik vandaan kwam, welke bekende mensen er woonden in Nederland, waarop ik nog even refereerde aan de japanner Kaminaga uit 1964, die zijn Olympische judofinale verloor van...Anton Geesink...en... dat wist hij nog...